Yüzlerce, binlerce kelime, cümle hızla dolanıyor beynimde, duvarlarına çarpıyor kıvrımlarının, daha da hızlanıyorlar sanki. Öyle artıyor, çoğalıyor, büyüyor ki söylemek istediklerim, yetişemiyor dilim, tükeniyor nefesim. Sonra gözlerimde yol buluyorlar, her damlaya tonlarca ağırlıkta acı yüklenmişcesine durmadan düşüyorlar gözlerimden.
Kalbimde; gidenler ardından dualarım ve suçlular için de ahlarım, beddualarım yarışıyor. " Çizmelerimi " değil belki ama ayakkabılarımı çıkarıp; koşarak, yürüyerek, haykırarak, ağlayarak gitmek istiyorum SOMA 'ya. Neye yarayacaksa . . .
Ekmeklerine kömürü katık yaparak gittiler kömür karası kıyafetleriyle beyaz ruhlu insanlar.
Mekanınız Cennet olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder