Günleri Saymak

Bu aralar ben bende değilim. O nedenle de bloga uğrayıp da yeni bir şeyler yazamıyorum. Gözlerimle görmesem "belki" kelimesini kullanırdım ancak içinde olup yaşadığım için "kesinlikle" diyeceğim. Benimle aynı duyguları yaşayan aynı durumda olanlar kesinlikle var. Ama herkesin derdi kendisine dağ gibi görünürmüş ya işte o haldeyim. Uzun zamandır kendimi psikolojik olarak hazırlıyordum buna ama ne kadar düşünüp  hazırlansan da iş yaşamaya gelince olmuyormuş. Kendi kendime oturup düşündüm, teselli bulmaya çalıştım, moralimi iyi tutacak şeyler denedim de elim varıp da bunları sizinle paylaşmayı neden akıl edemedim ki daha önce bilmiyorum. Aslında donuk gözlerle reklamlar dahil kanal değiştirmeden televizyona boş boş bakabilmekten başka hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden. Ellerime demirden tonluk ağırlıklar bağlamışlar da kımıldatamıyorum sanki, çevremde insanlar gülerken,eğlenirken,gezerken; her ik idakikanın birinde ben ağlamaya hazır durumda geçiriyorum günlerimi. Belki de öğrendiğinizde "Bu muydu derdin?" diyeceksiniz ama dedim ya herkese kendi derdi büyükmüş. Adana otogarından, her yeri inleten alkışlar, hep bir ağızdan tüm yürekle söylenen İstiklal Marşı ile uğurladım ben de askerimi, canımı, sevdiğimi. Tüm otobüsler gencecik askerlerle doluydu, ailelerin dilinde dualar, gözlerinde yaşlar vardı. Kiminin kardeşi, kiminin annesi, kiminin babası, kiminin eşi, kiminin de benim gibi nişanlısı nice duygularla dolup taşan, karmakarışık bir ruh hali ile el salladı sevdiklerinin ardından. Anneler hem kendi evladı hem de başkasının evladı için dua ediyordu, ana yüreği işte en iyi onlar biliyor. Kalplerde ortak olan aynı anda dilenen tek dilek "Sağ salim evine dönsün"dü.
Veda zamanı yaklaşırken hızla geçen zaman, otobüs dönüp arkasını gittiğinde benim için artık yavaş çekimde akar misali geçiyor. Yediğim bir yemek, duyduğum bir espri, bir koku ... vs hep ruhumun diğer yarısını anımsatıyor. Sürekli düşünceler dolanıyor aklımda; "uyudu mu, ne yedi, canını sıkan bir şey oldu mu, üzülüyor mu, mutlu mu..." İnsan ancak sevince hissediyormuş ya yaşadığını, işte sevdiğin de yanında olmayınca ruhsuz kalıyor sanki dışarıdan kendine bir yabancı gibi bakar oluyormuşsun. Başka zaman güleceğin haline, buz gibi tepkisiz kalabiliyormuşsun. Mesela içecek bir şeyler almak için girdiğim markette kasadaki kişi "başka bir şey var mıydı alacağınız" diye 2 defa sorduğu halde ben her defasında o kişinin söylediklerini anlamayıp "efendim?" diyip durmuştum. Çok garipti sanki kuyudan sesleniyordu adam da ben duymuyordum.
Şu sıralar - ki bu süre sanırım sevdiğim askerden dönene dek düzelmeyecek - ben bende değilim. Ne pasta, ne keçe, ne gezmek, ne fotoğraf çekmek; hiç ama hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden. O yanımda yokken mutlu olamıyorum, o uzaklarda zorluklar çekerken ben gülemiyorum.
----
Tek istediğim; zaman olabildiğince çabuk geçsin ve yolu gözlenen evlatlar, sevgililer, kardeşler yuvasına dönsün.